پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران موفق به ساخت داربستی مناسب برای بازسازی ضایعات استخوانی شدند.
این نوع داربست تولیدی با نانوهیدورکسی آپاتیت- ژلاتین می‌تواند در محل‌هایی از استخوان که به دلایل مختلفی مثل سرطان و یا عفونت برداشته شده است، مورد استفاده قرار گیرد.
شیما توکل، دانشجوی دکتری فناوری نانوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در توضیح مراحل این تحقیقات گفت: در این مطالعه داربستی از نانوهیدورکسی آپاتیت- ژلاتین با استفاده از سه روش ترکیبی سنتز شد. این داربست از نظر خصوصیات مکانیکی نزدیک بافت اسفنجی استخوان بود و زیست سازگاری مناسبی را نیز نشان می‌داد. علاوه بر این چون با روش لایه به لایه ساخته شده بود، می‌توانست به هر شکل شکستگی و تروما در محل ضایعه طراحی شود.
وی افزود: سپس این داربست به تنهایی و به همراه ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده که ماده‌ای است که به صورت روتین بعنوان القاکننده‌ی بازسازی استخوان در جراحی‌های ارتوپدی و دندانی استفاده می‌شود و همین‌طور خود ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده به تنهایی در مطالعه‌ی درون تنی در روزهای 7و 30و 60 روز پس از کاشت در موش صحرایی و برون تنی با استفاده از سلول‌های USSC بررسی شد.
توکل خاطرنشان کرد: نتایج بازسازی استخوانی حدود 86 درصد را در مقابل نمونه‌ی کنترل 5.6 درصد نشان داد و نکته‌ی قابل توجه اینکه میزان بازسازی این داربست از ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده به طور قابل توجهی بالاتر بود.
به گفته توکل، این دستاورد در مواردی که قسمتی از استخوان در اثر استئوکتومی به دلایل مختلف مثل سرطان و یا عفونت برداشته شده است و در ناحیه‌ای که استخوان باری را مجبور به تحمل نباشد، قابل استفاده است و از آنجایی که مواد حاصل از رهایش و تجزیه‌ی آن کلسیم، فسفر و ژلاتین است، می‌تواند به مصرف بدن برسد و یا بدون ضرر از بدن دفع شود و نسبت به دیگر مواد الوگرافت و گزنوگرافت مثل اسفنج‌های دریایی برتری دارد.
محقق طرح تصریح کرد: ساختار داربست، اپتیمایز اندازه‌ی حفرات، خصوصیات مکانیکی و روش لایه به لایه‌ی آن به گونه‌ای است که می‌تواند با توجه به شکل محل ضایعه طراحی شود.
نتایج این کار تحقیقاتی در مجله journal of nanoparticle research ( ماه نوامبر سال 2012) منتشر شده است.